وجود و پایداری یک «رابطة‌جنسی رضایت‌بخش» تنها، نشانه‌ای از یک رابطة عاشقانه نیست، بلکه عامل مهمی در ایجاد رابطه‌ای صمیمی، رضایت‌بخش و ماندگار است.

رابطة جنسی بخش مهمی از نیازهای هیجانی و احساسی ما را برآورده می‌کند و رضایت زناشویی را افزایش می‌دهد. در گذشته یکی از مهم‌ترین دلایل ازدواج و برقراری رابطة‌جنسی فرزندآوری بود و بیشتر همسران پس از داشتن تعدادی فرزند، رابطة‌جنسی را قطع می‌کردند و یا به کیفیت این رابطه اهمیت چندانی نمی‌دادند؛ اما در دنیای کنونی دیدگاه افراد نسبت به رابطة‌جنسی و روش استفاده از آن تغییر کرده و مهم‌ترین انگیزة افراد از برقراری رابطة‌جنسی «کسب لذت» است.

پس بدیهی به نظر می‌رسد که همسران از همان ابتدای ازدواج به کیفیت این رابطه و اهمیت آن در زندگی زناشویی‌شان دقت ویژه‌ای داشته باشند.

نخستین درس در آموختن درست رابطة‌جنسی تغییر نگرش است. بدبختانه بیشتر زن و شوهرها می‌پندارند که معنی رابطة‌جنسی یا زناشویی فقط انجام «نزدیکی» است، درحالی‌که این تفکر باعث می‌شود همسران نه‌تنها خود را از لذت دیگر تعامل‌های جنسی بویژه جنبه‌های عاطفی آن محروم کنند، بلکه اگر به هر دلیل برای هرکدام عذری ایجاد شود (از انواع بیماری تا شرایطی کاملاً طبیعی مثل دوران قاعدگی) رابطة زناشویی آنها تعطیل می‌شود و این بویژه در درازمدت، برای زندگی زناشویی زیان‌بخش است.

وقتی از رابطة‌جنسی صحبت می‌شود، منظور انواع تعامل ممکن بین دو طرف است که می‌تواند از یک معاشقة ساده بدون نیت رسیدن به ارگاسم تا رفتار جنسی همراه با اوج لذت جنسی برای یکی یا هر دو طرف یا در نهایت همراهی آن با نزدیکی جنسی باشد.

سکس، تنها بخشی از رابطه است که نیازمند صمیمیت و ارتباط نزدیک است. همسرانی که به تعاملاتی مانند نحوة صحبت‌کردن، گوش‌دادن به یکدیگر، درک متقابل و داشتن روحیة همکاری و همدلی با همسر، حل تعارضات و اختلافات، مدیریت مالی خردمندانه، همکاری در نگهداری و تربیت فرزندان، گذاشتن وقت باکیفیت با یکدیگر و داشتن تماس جسمانی اهمیتی نمی‌دهند، در مورد آن اطلاعات کافی ندارند و یا در این حیطه‌ها تعامل مناسب و سازنده‌ای ندارند، نمی‌توانند انتظار داشته باشند که در رابطة‌جنسی ارتباط رضایت‌بخشی برقرار کنند؛ بنابراین رابطة‌جنسی تنها برقراری تماس فیزیکی- جنسی بین زن و شوهر نیست، بلکه خود این ارتباط نیازمند مقدمات بسیاری است که به فراتر از تخت‌خواب برمی‌گردد.

بسیار شایع است که همسران به دلایلی از جمله خستگی ناشی از کار، استرس‌های فرزندپروری، بیماری و یا برآورده نشدن انتظارها و نیازهایشان، تمایلی به برقراری ارتباط نشان نمی‌دهند و زمانی که این کناره‌گیری از صمیمیت فیزیکی و کلامی و یا جنسی به طول می‌انجامد، آسیب‌های بسیاری را برای خانواده ایجاد می‌کند.

آسیب‌هایی که گاهی دامنگیر شخص و گاهی هم دامنگیر زندگی همسران می‌شود. غفلت از اهمیت «در ارتباط بودن» باعث می‌شود که بسیاری از دلایل و نیازهایی که به خاطر آن زندگی زناشویی را تشکیل داده‌ایم فراموش شوند و زمانی متوجه آسیب شویم که دامنة آن گسترده شده و زخم‌های عمیق و ‌جبران‌ناپذیری ایجاد شده است.